ΛΙΓΟ ΑΡΓΑ, ΑΛΛΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΟΔΕΧΟΥΜΕΝΗ
ΘΕΑΤΡΟ «ΑΠΟΘΗΚΗ Δ» ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ
ΑΛΕΚΟΥ ΣΑΚΕΛΑΡΙΟΥ-ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
ΕΝΑΣ ΗΡΩΑΣ ΜΕ ΠΑΝΤΟΦΛΕΣ
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΧΑΡΡΥ ΚΛΥΝΝ
ΠΑΙΖΟΥΝ
Ο ΧΑΡΡΥ ΚΛΥΝΝ
ΚΑΙ Η ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ
«ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΣΑΛΟΝΙΚΗΣ»
Μπράβο στον κύριο Χάρρυ Κλυνν και στη θεατρική του ομάδα «ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΣΑΛΟΝΙΚΗΣ», που με πολύ κέφι και μεράκι ανέβασαν εδώ στη Θεσσαλονίκη, μια από τις καλύτερες, ίσως, θεατρικές παραστάσεις που είδαμε στην πόλη μας!
Είμαι βέβαιος πως αν η παράσταση αυτή παιζόταν στην Αθήνα θα ήταν για πολύ καιρό στο κέντρο των θεατρικών συζητήσεων και συν τοις άλλοις θα έσπαγε ταμεία!
Ο Χάρρυ Κλυνν, προς τιμήν του, για δεύτερη συνεχή χρονιά επέλεξε την Θεσσαλονίκη ως πεδίο θεατρικής δράσης και έναν χώρο, κάθε άλλο παρά θεατρικό, την ΑΠΟΘΗΚΗ Δ μέσα στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης.
Ένα σχετικά μικρό και άβολο κινηματογράφο που τον μετέτρεψε με ήπιες παρεμβάσεις σε θέατρο!
Λάθος επιλογή… Πέρα ως πέρα άγνωστος ο χώρος και δύσκολη για τους θεατές η πρόσβασή του!
Μπάρες ασφαλείας στην φυλασσόμενη κεντρική είσοδο και διπλός έλεγχος από ενόπλους και σεκιουριτάδες!!!
Αλήθεια, προς τι αυτός ο έλεγχος και οι μπάρες όταν στον ίδιο χώρο συνυπάρχουν η ΑΠΟΘΗΚΗ Γ (νοικιάζεται για πάρτι, γάμους και βαφτίσεις) και το KICHEN BAR;
Aν αποφασίσεις να μεταβείς με το αυτοκίνητό σου, μόλις αντικρίσεις τους ένοπλους και την μπάρα, το πρώτο που σου έρχεται στο μυαλό είναι να γυρίσεις πίσω…. Κι αν παρ’ όλα αυτά αποφασίσεις να διανύσεις πεζή τα 350 περίπου μέτρα που απέχει το θέατρο από την πύλη, φρονιμότερο θα ήταν για τους άντρες να φορούν αθλητικά παπούτσια και οι γυναίκες να ξεχάσουν τα τακούνια… Η ανώμαλη διαδρομή, καλυμμένη από πέτρες «καλντεριμιού», κρύβει επικίνδυνες παγίδες…
Τέλος πάντων… Σημειώνουμε λάθος επιλογή του χώρου και πάμε παρακάτω…
Άψογη από κάθε άποψη η παράσταση που στην κυριολεξία απολαύσαμε.
Μια παράσταση σφιχτή , με εξαιρετικό ρυθμό, λιτή σκηνοθετικά και με πολύ ωραίες εν γένει ερμηνείες .
Ο Χάρρυ Κλυνν δίνει ρέστα ως ηθοποιός, αλλά και ως σκηνοθέτης που απογειώνει με απλότητα και χάρη μια δύσκολη παράσταση χωρίς υπερβολές και νεωτερισμούς, σεβόμενος απόλυτα το πνεύμα του έργου.
Με το τέλος της παράστασης φεύγεις από το θέατρο γεμάτος με πολύ δυνατά και έντονα συναισθήματα…
Με ανακούφιση και ευφορία. Ευφορία πραγματική που σου δημιουργείται όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα πηγαίο και υπερταλαντούχο πρωταγωνιστή.
Μένεις πραγματικά καθηλωμένος τις 2 ώρες της παράστασης, πότε έκπληκτος και αμήχανος σα να μη πιστεύεις αυτό που παρακολουθείς, πότε με ένα ηχηρό γέλιο και πότε μ’ ένα δάκρυ στα μάτια!
Είναι απίστευτη η ικανότητα και η ευκολία του Χάρρυ Κλυνν να μεταπηδά από το ένα συναίσθημα στο άλλο. Η εκφραστικότητα του λόγου του, η λιτή του κίνηση, ο τρόπος που παίζει όταν δε μιλά, οι απίστευτες παύσεις του και τέλος εκείνη η μαγική του δύναμη που τον κατεβάζει από τη σκηνή και τον τοποθετεί ανάμεσα στους θεατές στην πλατεία, δίνουν μια απίστευτη δύναμη στην παράσταση που σε συνεπαίρνει!
Ο Χάρρυ Κλυνν είναι είναι ένας κωμικός τεράστιου βεληνεκούς, που διεκδικεί και όχι άδικα τον τίτλο του καλύτερου σατιρικού κωμικού τα τελευταία χρόνια.
Πραγματικά εξαιρετικός και σ’ ένα ρόλο μάλιστα που ερμήνευσε ο μεγάλος Βασίλης Λογοθετίδης. Ακροβατώντας μεταξύ κωμωδίας και δράματος με μοναδική μαεστρία, δε σου αφήνει περιθώριο να μην τον κοιτάζεις ακόμα και όταν είναι όλος ο θίασος επί σκηνής. Αδιαμφισβήτητο υποκριτικό ταλέντο, άπαιχτος μάστορας της σάτιρας και του χιούμορ έχει διανθίσει την παράσταση με εκτός έργου ξεκαρδιστικές «χαρρυκλυννικές ατάκες» και αυτοσχεδιαστικές τεχνικές και κινήσεις που δύσκολα περιγράφονται
Ο Χάρρυ Κλυνν τολμά να ανεβάσει μια παράσταση που φέρει τη σφραγίδα του Βασίλη Λογοθετίδη και το κάνει χωρίς καμιά προσπάθεια, όμως, να συγκριθεί μαζί του, γι' αυτό και στο τέλος της παράστασης, δεν αισθάνεται κανείς την ανάγκη να τους συγκρίνει.
Η μεγάλη στιγμή της παράστασης είναι η σκηνή του φινάλε. Στην κατανυκτική ατμόσφαιρα που επικρατεί χωρίς τη βοήθεια ειδικών φωτισμών και με παντελή την απουσία μουσικής επένδυσης (απαιτεί σκηνοθετικό κουράγιο μια τέτοια απόφαση) ακούγεται μόνο η σπασμένη φωνή του στρατηγού Δεκαβάλα και οι λυγμοί κάποιων θεατών που δεν μπορούν να συγκρατήσουν τη συγκίνησή τους!
Κατά τα άλλα, όλοι οι ηθοποιοί, εξαιρουμένων των δύο νεαρών εξαδέλφων που διεκδικούν τον ίδιο άντρα και του «καλλιτέχνη» που πέφτει στην παγίδα της υπερβολής, ήταν από καλοί έως πολύ καλοί, η μουσική ήταν λίγη αλλά ταιριαστή, τα κοστούμια πολύ καλά και τα σκηνικά εξαιρετικά! Μετά από πολύ καιρό βλέπουμε επιτέλους παράσταση με ρεαλιστικά σκηνικά!
Οφείλουμε έστω και για λίγο να σταθούμε στην ερμηνεία της κυρίας Άννας Σιταρίδου(η σύζυγος του στρατηγού Δεκαβάλα στο έργο)
Η κυρία Σιταρίδου διαθέτει ένα εξαιρετικό υποκριτικό ταλέντο, πολύ καλό ρυθμό, εκφραστικότητα και σκηνική άνεση… Στέκεται επάξια δίπλα στο Χάρρυ Κλυνν και ορισμένες κοινές σκηνές τους όπως αυτή με τον «παλιατζή» και τον επισκέπτη ξάδερφο Αποστόλη Δεκαβάλα, μπορούν άνετα να αποτελέσουν στοιχεία μαθήματος υποκριτικής…
Στο πρόγραμμα διαβάζουμε ότι ο Χάρρυ Κλυνν σκοπεύει να ανεβάσει τον ερχόμενο χρόνο το αριστούργημα του Ετόρε Σκόλα «ΚΑΚΟΙ, ΒΙΑΙΟΙ ΚΑΙ ΒΡΟΜΙΚΟΙ»
Το αναμένουμε με ανυπομονησία… Σε άλλο θέατρο, όμως, αγαπητέ μας Χάρρυ Κλυνν…
ΚΩΣΤΗΣ ΒΕΝΟΣ
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ-ΜΕΛΕΤΗΤΗΣ ΘΕΑΤΡΟΥ
Θεσσαλονίκη
skiaxtro
